“Ik geloof in elfen en kabouters en centauren en magie. En is dat gevaarlijk om in iets te geloven wat er misschien niet echt is? Ik heb daar nog geen vlieg mee kwaad gedaan.”
In de rauwe omgeving van een slachthuis broeit er iets. Drie jongeren, een dagelijkse ontmoeting. Het slachthuis, een toevluchtsoord. Een gemeenschappelijk verleden. Een gedeelde passie: gamen. Om hun rottige internaatbestaan te vergeten, ‘spelen’ de drie onbekommerd hun spel in een virtuele wereld. Daar zijn de mogelijkheden onbegrensd. Daar bepalen zij zélf hoe het leven verloopt. Maar wat als deze amorele games de inspiratiebron worden om frustraties te uiten? Wat als grenzen worden overschreden en ze het echte leven uit het oog verliezen? Uit een kortsluiting, teweeg gebracht door haat, ontstaat een agressief beest.
Zo is mijn hand een pistool is een fysieke en beeldende locatievoorstelling waarin tekstflarden, emoties en muziekfragmenten tot een beestachtige illusie worden gesmolten. De locatie geldt als een belangrijke inspiratiebron waar fictie en werkelijkheid elkaar beïnvloeden.
Credits
Tekst en regie: Jef Van gestel I Spel: Saar Vandenberghe, Tom Ternest, Peter Vandemeulebroecke I Lichtontwerp & Techniek: Jean-Lou Caglar I Techniek: Merijn Smals I Productie: Huis van Bourgondië